Wie is Marianne Petra Koster?

Mijn werkelijke naam is Marianne Petra Koster.
De naam bestaat uit drie namen, namelijk:
Marianne, deze naam is door mijn ouders aan mij gegeven;
Petra, deze naam is eind januari 2015 door God aan mij gegeven; en
Koster, dit is de achternaam.

Momenteel ben ik 29 jaar en sinds ik verwekt ben bij mijn moeder ben ik een kind van God. Mijn vader komt uit een niet-christelijk gezin en is gedoopt toen hij belijdenis deed. Mijn moeder komt uit een christelijk gezin en heeft belijdenis gedaan tegelijkertijd met mijn vader. Zo hebben ze elkaar ook ontmoet, op de belijdeniscatechisatie van een kerk die nu bij de PKN hoort. PKN staat voor Protestantse Kerk Nederland. Het gezin waarin ik ben opgegroeid is christelijk en de kerkrichting is de PKN. Verder is er nog een zusje van 5 jaar jonger.

Als baby ben ik gedoopt binnen de PKN en heb op mijn 19e belijdenis gedaan. Hoewel God al die jaren al met mij mee wandelde op mijn levensweg was ik me daar niet bewust van. Pas sinds ik op 13 oktober 2013 de geloofsdoop (ook wel volwassendoop of doop door onderdompeling genoemd) wordt dat steeds duidelijker. Deze doop was in een evangelische gemeente aangesloten bij het VPE. VPE staat voor Verenigde Pinkster- en Evangeliegemeenten. Ook betrek ik God nu meer in mijn keuzes en bij mijn handel en wandel. Deze hele blog gaat daar ook over. Hoe mijn levensweg er met God uitziet vanaf nu. 

De levensweg is vaak geen goed begaanbare, brede weg en meestal ook niet de makkelijkste. Soms is de weg smal, loopt langs afgronden en meestal kan je niet zien wat er komen gaat. Dit is ook te zien in de foto bovenaan dit bericht. Ook daar is de weg niet altijd te zien, weet je niet waar het eindigt en gaat de weg op en neer. De weg op de foto is dan wel redelijk goed begaanbaar (het is een schelpenpad), maar het is wel smal.

Als ik naar mijn levensweg/-loop kijk tot en met nu dan zie ik ook deze bergen en dalen en afgronden. Vaak zit daarbij ook nog het niet weten waar de weg langsloopt, met onzekerheid tot gevolg. De dalen blijven je vaak bij, de bergen vaak niet en de afgronden daar denk je liever niet aan. Hieronder een overzicht van de bergen, dalen en afgronden die ik heb meegemaakt, van oud naar nieuw.

De bergen

• Meespelen in een grote plaatselijke theater productie (rond 1997/1998)
• Het behalen van mijn HAVO diploma (2003)
• Mijn belijdenis (2005)
• Het behalen van mijn rijbewijs (2007)
• Actief zijn in de Medezeggenschapsraad van een hogeschool (2008-2012)
• Actief zijn binnen een PKN gemeente, inclusief kerkenraad (2011-2013)
• Lid zijn van het college van beroep voor studenten van een hogeschool (2012-2014)
• Mijn geloofsdoop (2013)
• Zendingsreizen met 3 verschillende zendingsorganisaties (2013-2014)
• Mijn ambassadeurschap voor 2 organisaties die zich richten op inclusie van mensen met een beperking (2014-heden)

De dalen

• Het gepest worden (1994-1995, 1996-1997, 1998-1999, 2000-2001)
• De diagnose PDD-NOS is vastgesteld. PDD-NOS valt onder autisme spectrum stoornissen (ASS) (2001)
• Het niet behalen van mijn propedeuse van de eerste opleiding en daardoor de eerste opleiding moeten stoppen (2005)
• Het niet halen van een stage in de tweede opleiding die ik deed. Hierdoor en door het soort werk waarvoor je werd opgeleid, heb ik besloten om deze opleiding te stoppen (2007)
• Het herbeleven door flashbacks van mijn ongeluk (2007)
• Het niet halen van een stage in mijn huidige opleiding (2010)
• Een aantal (andere) psychologische/psychiatrische diagnosen zijn vastgesteld (2012-2014)
• Het overlijden van dierbaren (en huisdieren) (is tijdloos)
• Het lijden als gevolg van mijn beperkingen (is tijdloos)

De afgronden

• Mijn ernstig verkeersongeval waarbij ik bijna het leven verloor (1994)
• Burn-out door chronische overbelasting (2014)
• Mijn terugkerende depressieve gedachten met zelfmoordgedachten en soms zelfs richting neigingen (is tijdloos)